Na ulicy Szczęśliwej pod numerem siedem mieszkał sobie Pan Andrzej. Ściągnął na się biedę. Fatum w szpony złapało, pecha miał, że nie wiem, ten miły Pan Andrzej. Spod numeru siedem. Czarne Mruczki z ulicy zawarły czarci pakt- gdy Andrzej z domu wychodził, z zasady na kota wpadł. Jeden przebiegł mu drogę, drugi błysnął ślipiami, trzeci wskoczył na głowę lub plątał się pod nogami. Abra- mru-mru- kadabra... tyci-kici śmiech... drabina-wiadro-farba, taki pech to grzech! Abra-mru-mru-kadabra... niezwykły to był pech, na ramię paćka spadła- gołębi dziki śmiech! Przy goleniu, niechcący (jak to się stało, jak?), nowe lustro strącił- stłukło się w drobny mak. Na śniadanie, do kawy, mleko dziś wykipiało- Pan Andrzej łzę ociera: W dodatku się rozlało! Z siedmiu straszy kątów. siedem czarnych kotów, siedem lat i nieszczęść siedem- a Pan Andrzej tylko jeden! Z domu więc ucieka, przed losem się chowa... lecz znowu miał pecha- potknął się. - Podkowa! O, tego już za wiele- wstaje i się odgraża.- Drwin, kpin wciąż jestem celem, ten status mnie obraża! I wznosi palec w złości: -Podkowo bez wartości... A co to? Tu w gazetach... ogłasza się Arleta, wróżka... Mój ty świecie, że lepszej nie znajdziecie. - To nie jest chwyt, ni żart, zamieni pecha w fart! - Coś dla mnie!- krzyczy Andrzej.- Jest adres! Niedaleko. Jadę tam, a jakże! Ta wróżba jest pociechą.

Stoi koślawy domek, dach stary się rozpada, dziwić się nie wypada... Bim-bam- zajęczał dzwonek. -Witam!- słychać w półmroku. Pan Andrzej wytęża wzrok, robi nieśmiały krok...W kadzideł mdłym obłoku, zza różowej rolety, profil wróżki Arlety. Tamburyn wybija ram-tam-tam: -Jest pan tam? Jest pan sam? No, słucham... - Jestem..- Pan Andrzej cicho odzywa się i chrząka, pod nosem coś tam bąka. -A niech to porwie licho! Nie słyszę pana wcale. Proszę tu podejść do mnie- rzecze Arleta, skromnie uchyla swe woale. -Zapraszam na pokoje- i śmieje się perliście. Już wchodzę, oczywiście. Ja wcale się nie boję... -No, słucham, w jakiej sprawie- Arleta puszcza oko, wpatruje się głęboko. Pan Andrzej śni na jawie. Te fioletowe usta... Ach, cóż to za kobieta, urocza z niej Arleta. - Ja tu z powodu lustra... Zbitego? Tak, zbitego. -Ach, panie kochany, to pech jest murowany i siedem nieszczęść z tego. Kula nam coś podpowie... Z fusów powróżę może i lany wosk pomoże. Miksturę wnet też zrobię...- zerwała się Arleta, Andrzej wyczuł kłopoty, wyszły mu siódme poty, gdy spadła filiżanka. - E, tam... A za nią obraz w ramkach, a za nim Arleta w woalach i roletach stoczyła się w kąt. Uciekaj, uciekaj Andrzejku stąd! Szukałeś pomocy, a tu ambaras- dwoje pechowców spotkało się naraz. Pan Andrzej, dżentelmen, Arlecie się kłania, całuje rączki, ramię podaje, a ona z gracją z nieładu wstaje, atencjom Andrzeja się nie wzbrania.

Zegary biją godzinę trzynastą, trzynastego w piątek, w adar szeni1. Taksówkarz pannie welon przytrzasnął, obrączki wypadły z dziurawej kieszeni. Wróżka Arleta śnieży się w bieli, obok Pan Andrzej w przykrótkich rękawach. Teraz się wszystko na dobre zmieni- chlap! Prysło błoto. Cudownie. Brawa. Chlip, chlap w kałużę, kap w zmokłą kurę, wiatr świsnął róże, oberwał chmurę. Goście uciekli już do kościoła. Dudnią organy z niezwykłym fałszem. Wpływa Arleta, szczęśliwa, wesoła, nurkuje Andrzej, tuż pod ołtarzem. Za nimi całe morze miłości, przed nimi przyszłość świetlana, jasna. Zauroczeni do szpiku kości... Arleto, biorę cię- Andrzej zakasłał. I nie opuszczę- wzdycha Arleta. Ktoś siorbnął, kichnął i wytarł nos. A potem proszono na huczną fetę i balowano całą noc. Dość jeszcze wspomnieć, że Państwo Młodzi z balu trafili do szpitala, gdyż Andrzejowi toast zaszkodził, Arleta w tańcu nogę złamała. A na Szczęśliwej- tłok niemały- z całego miasta czarne kocurki cierpliwie siedziały, wyczekiwały, i pracowicie ostrzyły pazurki. Mnożymy, koledzy. Pech razy dwa- czternaście lat nieszczęść. Hip, hip, hura! Abra-mru-mru-kadabra... tyci-kici śmiech, drabina-wiadro-farba... Co za pech, co za pech!