Dzień był jasny i pogodny, słońce zrzucało promyki, Jaga chciała siąść wygodnie, wskoczyła więc z fotelikiem na dach Chatki z Kurzą Stópką i zajęła się robótką, skoro! Miała pracy bowiem sporo. Z mgiełek, szkiełek, gęsich piórek koronczarski snuł się sznurek, wił się dookoła Chatki wzór w śnieżynki, sople, płatki, w kłębach chmur raz Jadze znikał, to opadał, skrzył na drzewach, tam go łapał, zwijał Sewa i przed łasym Mruczkiem- Kotem, chował biały, lśniący motek. Czasem wiatr porwie niteczkę w dal nieznaną, zabieloną... W oknach wydzierga bajeczkę i do snu zagwiżdże wronom. Jaga sama jak ta wrona, czy to ona- czy nie ona? Czasem wrona, czasem chmurka, stroszy piórka w swych gipiurkach. A przez morza i równiny, z mrozem podszytej krainy, Biały Kruk do Jagi leci, niesie w dziobie ważne wieści. Brzęczy w dziobie srebrny dzwonek- To od Mroza zaproszenie! Prosi o więcej koronek, bo już puste ma kieszenie. „Przeczucie mnie nie myliło. Dalej, wnusiu, weź ten motek. Okręcimy Chatkę miłą, szybko będziemy z powrotem. Wiej, Poświstku, wiej, okręć Chatkę, hej! Niech Chatka na Północ patrzy. Stop, Poświstku. Wystarczy!" Założyli ciepłe płaszcze, wskoczyli w kamasze, z wesołym chichotem, w biegu, dali nura w zaspę śniegu, że ho-ho! A cóż to? Dwanaście koników siwych ciągnie sanie srebrno-złote, a w nich siedzi Mróz prawdziwy, z chmury śnieżnej nosi brodę. "Witajcie, moi kochani! Cieszę się, żeście przybyli. Wsiadajcie prędko do sani, nie marnujmy ani chwili!" Sanie wzbiły się wysoko. Mróz sypie szczodrze z rękawa, Jaga powiewa koronką, pyszna dla Sewy zabawa! W dole miasta ośnieżone, ażurowe drzew korony, otulony każdy domek, każdy staw lśniący, przeszklony. A teraz nowe zadanie- koronkowe wyklejanie! Wykleimy koronkami kwiaty, zimę z bałwankami, gałązeczki, gwiazdki, listki, ozdobimy okna wszystkim. Ten, kto rano chętnie wstanie, bajkę znajdzie na śniadanie! Cudnie wyszły wyklejanki. Sewa poprzyklejał smoki... Czy i Ty, podziwiasz rankiem baśni zimowej uroki?